Ve evet benden tekrar selamlar :) Hava çok güzel, güneş parıl parıl parlatıyor etrafı. İnsanı dışarı çağırıyor hava ama birkaç gündür gezdiğim için bugün sadece evde oturup kitap okumayı tercih ediyorum. Aslında okumam gereken kitaplar var ama ben onları bir tarafa bırakıp şöyle güzel bir serüvene dalıyım dedim. Bir romana başlıyorum ve o bulunduğum andan, benden, çevremden ve herkesden, her şeyden uzaklaşıp başka bir dünyaya gidiyorum. Benden alakasız başka acılar başka dertler başka hayatlar... Her roman gerçek bir yaşamdan alınmamış olabilir ama fantastik olmadığı sürece dünyada böyle yaşayan hayatlar mutlaka vardır.
İnsanlar yaşasınlar tamam ama benden uzak hayatıma sarmaşık gibi dolanmaları hoşuma gitmiyor. Hayatımda herkes olduğu yerde kalsın istiyorum. Zehir gibi tümüne buluşmasınlar, onlara verdiğim alanda kalsınlar bunun dışına çıkmaları beni gerçekten rahatsız ediyor.
İnsanlar hadlerini gerçekten bilmiyorlar. Hiçbir zaman hangi yere sahip olduğunu farkına varamayan ya da farkında olsada yüzsüzce daha fazlasını isteyen ve senden izin almaya tenezzül etmeden bunu sürdüren insanlar var.
Kimseye bağlanmıyorum, hayatımın merkezi benim ve gerisi sadece figüran. Bu onları sevmediğim anlamına gelmiyor aksine gerçekten sevip değer veriyorum ama o kadar herkes farklı bir baharat gibi farklı bir tat veriyor hayatıma ama her baharat olması gerektiği kadar olmalı hayatımda. Hayatımın tadını değiştirmemeli ben karar veririm hangi baharatın ne kadar olacağına.
Ben böyleyim işte benden ne fazlasını ne azını bekleyebilirsin kimsenin hayatının merkezide olamam kimsede benimkinin merkezi olamaz. Aile başkadır mesela annem, o benim canımdır hayatımın her yerindedir. Kız kardeşimde canımdır. Seveceğim adamda hayatımın merkezinde olur ama geri kalan insanların kendileri için ilgi beklemeleri bana hastalık gibi geliyor.
Bu benim hayatım ve sen sadece benim istediğim kadarında olursun.
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder